«Εφτά λογικές απαντήσεις» στο Απλό θέατρο.

Χαίρομαι όταν βλέπω ελληνικά έργα. Ιδιαίτερα όταν η θεματολογία και η γραφή κινούνται σε πρωτότυπους άξονες. Πέρυσι είχα γοητευτεί από τη Bella Venezia, γιατί το κείμενο από μόνο του ήταν επαναστατικό. Μετά τους λούμπεν χαρακτήρες της νεοελληνικής δραματουργίας της μεταπολίτευσης, ο Διαλεγμένος είχε χτυπήσει φλέβα μ’ ένα έργο πραγματικό διαμάντι.

Φέτος, εντυπωσιάστηκα απ’ τη γραφή του Προυσαλίδη. Χρησιμοποιεί το θεατρικό μονόλογο επί 7 για να χτίσει μια ολόκληρη ιστορία σε διάστημα 45 περίπου χρόνων. Οι μονόλογοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον απόλυτα φυσιολογικά, σαν απαντήσεις. Δεν υπάρχει η αίσθηση μιας στείρας εξομολόγησης. Ένας νοητός αντίλογος είναι πάντα λίγο πιο κάτω κι έρχεται κι αυτός με τη μορφή του μονολόγου να συμπληρώσει τη θέση του σ’ ένα διαλογικό ψηφιδωτό.

Ο Γιώργος είναι ένας νεαρός που έχει μπλέξει με ναρκωτικά. Προσπαθεί να απεξαρτηθεί, αλλά βρίσκεται σ’ ένα συνεχές τέλμα. Συγχρόνως βασανίζεται από ενοχές για τον θάνατο της κοπέλας του από υπερβολική δόση.Επτά μοναχικοί άνθρωποι εξ ανάγκης. Η ζωή τους έκανε έτσι. Οικογενειακά μυστικά και ψέματα, συγκρούσεις χαρακτήρων και πνιγηρά αδιέξοδα οδηγούν σε μια κορύφωση με τον σκηνικό χρόνο μπρος πίσω για να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις και να καλυφθούν τα κενά μέχρι την κορύφωση, την πτώση του Γιώργου απ’ την ταράτσα. Γύρω του περιστρέφονται η μάνα του, ο πατέρας του, η αδερφή του, ο γαμπρός του, η μάνα της κοπέλας του κι ένας περαστικός. Ο Γιώργος είναι ο «ιδανικός αυτόχειρ», οι άλλοι 5 αυτοί που του όπλισαν ίσως το χέρι, αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνετέλεσαν ώστε ο Γιώργος να φτάσει εκεί που έφτασε. Μιλούν, μιλούν, μπροστά στο κοινό, σ’ έναν αόρατο ακροατή που θα μπορούσε να είναι κι ο ίδιος τους ο εαυτός σαν καθρέφτης που τώρα απλώς παρακολουθεί, καταγράφει και στιγματίζει. Έχει φτάσει η ώρα των εξηγήσεων. Ο «θεατής» ανεβαίνει στη σκηνή στο τέλος. Υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της αυτοκτονίας. Καταγάφει την πτώση του Γιώργου, άλλοτε κυνικά:

Πάντως έμαθα για την πάρτη του πως ήταν χωμένος στις πρέζες. Παλιά, τώρα…ούτε ξέρω…Τι να πω. Κι αυτός πάντως…Απ’ την ταράτσα; Κάτσε ρε φίλε, πού πας; Μπροστά στο σπίτι σου; Θες να την κάνεις. Τραβήξου πουθενά αλλού. Πάρε κανά πλοίο, κανένα αεροπλάνο που έχεις και πιο πολλές πιθανότητες…κάνε και το ταξιδάκι σου…μπορεί ν’ αλλάξεις και γνώμη. Κι αν δεν αλλάξεις, αποχαιρέτα μας από’ κει.

κι άλλοτε με κάποιες συναισθηματικές αποχρώσεις στη φωνή του:

έχεις δει αληθινό αίμα να γίνεται λίμνη; Και μετά η λίμνη ν’ απλώνει. Και ν’ απλώνει. Στον δρόμο ολόκληρο. Στους δρόμους. Σ’ όλους τους δρόμους. Και να τρέχουν οι άνθρωποι σαν τρελοί. Κι εγώ. Δεν θέλω άλλο. Με πειράζει. Το σώμα του ακίνητο. Και αίμα. Με πειράζει. Γιατί φοβάμαι. Αυτό το κενό.Το φοβάμαι.

 

Γι’ αυτόν ό, τι διαδραματίστηκε είναι μια ξένη ιστορία. Αλλά με το τέλος της ξένης αρχίζει να φανερώνει τη δική του.

Δεν θα’ ρθω λέω από μέσα μου. Σοβαρά. Μην με περιμένετε. Δεν ξέρω σε ποιους το λέω. Αλλά το λέω. Περπατάω…Δεν θα’ ρθω. Σήμερα μου καρφώθηκε να πάω αλλού…

Οι Επτά λογικές απαντήσεις γράφτηκαν το 2001, απ’ τον 26χρονο τότε Λεωνίδα Προυσαλίδη. Πήρε το Α’ βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου του ΚΘΒΕ (Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος)και ανέβηκε απ’ το ΚΘΒΕ το 2004.

Οι ηθοποιοί Ταμίλλα Κουλίεβα, Άρης Λεμπεσόπουλος, Γιάννης Τσορτέκης, Εύα Κοταμανίδου, Ράνια Οικονομίδου, Γιώργος Μωρόγιαννης και Κώστας Βασαρδάνης στηρίζουν την παράσταση και το έργο δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Στέκομαι ιδιαίτερα στην Κοταμανίδου που η ερμηνεία της είχε σπαραγμό, οδύνη και θεατρική αλήθεια και στον Βασαρδάνη γιατί η «ψυχρή» καταγραφή του τραγικού φινάλε είχε μια αμεσότητα που με συγκίνησε ιδιαίτερα.

Η μόνη μου ένσταση για την παράσταση αφορά στις οθόνες τηλεόρασης που χρησιμοποιήθηκαν στον σκηνικό χώρο, αλλά γι’ αυτό ήδη έχω μιλήσει παλιότερα.

Τους φωτισμούς επιμελήθηκε ο Λευτέρης Παυλόπουλος, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Γιώργος Πάτσας, μουσική έγραψε η Ελένη Καραίνδρου και την παράσταση σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας.