Το τυχαίο ατύχημα ενός ανατρεπτικού στο θέατρο Αλκμήνη

Λέω να ξεκινήσω αντίθετα απ’ ότι συνήθως, μιλώντας πρώτα για τους συντελεστές  της παράστασης και μετά για το έργο.

Η αλήθεια είναι ότι όποιος έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο –ανεξαρτήτως θέσης  και ιδιότητας-  έχει μια καχυποψία για τους ερασιτέχνες, ίσως επειδή πολλές φορές το αποτέλεσμα έχει υπάρξει κατώτερο των προσδοκιών.

Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, ήρθα αντιμέτωπη με μια λαμπρή εξαίρεση: «οι Μηχανικοί του φθηνού μελοδράματος» ήρθαν να καταρρίψουν αυτήν την προκατάληψη, αφού πρώτα απ’ όλα με κέρδισαν με το χιούμορ τους. Αρκεί κανείς να προσέξει το όνομα τους για να καταλάβει ότι έχουν και γνώσεις και γούστο και βιτριολικό χιούμορ!

Επιπλέον, ο τρόπος που οργάνωσαν αυτήν την παράσταση – απ’ το πρόγραμμα με την προσθήκη cd που περιείχε τη μουσική της παράστασης, το οργανωμένο πλάνο για την ταξιθεσία, τα φώτα, τον ήχο, όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες, δείχνουν ανθρώπους που  έχουν πάρει στα σοβαρά αυτό που κάνουν και που σέβονται και τον θεατή.

Η επιλογή τους  ν’ ανεβάσουν Ντάριο Φο υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες  προσμετρήθηκε στα θετικά.

«Στον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» (μ’ αυτόν τον τίτλο είναι γνωστό το έργο στο ελληνικό κοινό), ο Ντάριο Φο θέλοντας να καταγγείλει τους θεσμούς του κράτους, καταπιάνεται με την  αστυνομία.  Αφορμή άλλωστε για τη συγγραφή του έργου στάθηκε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1970 όταν πέθανε ο αναρχικός Πινέλι, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.   Το ερώτημα που ταλάνισε τότε την κοινή γνώμη στην Ιταλία ήταν αν ο Πινέλι αυτοκτόνησε ή εκσφεδονίστηκε(sic) για να διευκολύνει το αστυνομικό σώμα…

Η γνωστή ρήση από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, παίρνει σάρκα και οστά στην πλοκή που στήνει ο Ντάριο Φο για να ξεσκεπάσει το κατεστημένο. Ένας τρελός που υποδύεται εύκολα ρόλους, παριστάνει πρώτα τον δικαστικό , στη συνέχεια τον επιθεωρητή και τέλος έναν καθολικό ιερέα και καταφέρνει να γελοιοποιήσει τους αστυνομικούς και να τους φέρει σε δύσκολη θέση μπροστά σε μια δημοσιογράφο.

Σαράντα χρόνια αργότερα και με νωπές τις αναμνήσεις από τη δράση αναρχικών ομάδων της μεταπολίτευσης αλλά και με την αμφισβήτηση των θεσμών και των τριών εξουσιών (δικαστική, βουλευτική, εκτελεστική) λόγω επικαιρότητας και κρίσης,  ο Ντάριο Φο φαντάζει πιο επίκαιρος από ποτέ.

Όλα τα μέλη της ομάδας έπαιξαν με κέφι, είχαν σωστό ρυθμό και πολύ καλή αίσθηση της ατάκας. Δεν παρασύρθηκαν σε εύκολα κωμικά τερτίπια, δεν έκαναν χοντροκομμένα αστεία, δεν προσπάθησαν να «καλοπιάσουν» το κοινό με θεατρινίστικες μπαλαφάρες.

Μοναδική μου ένσταση η αλλαγή του τίτλου του έργου. Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει το «Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» κι όταν έχει καταγραφεί ένα έργο με συγκεκριμένο τίτλο στη συνείδηση του κοινού, είναι δύσκολο να επιβάλεις κάτι άλλο. Δεν ξέρω γιατί το άλλαξαν. Πιθανότατα για να μην υπάρξει σύγχυση με παράσταση του ίδιου έργου από άλλο θίασο που παιζόταν μέσα στη χειμερινή σεζόν.

Μπράβο τους και θα ήθελα να τους ξαναδώ!

«Το τυχαίο ατύχημα ενός ανατρεπτικού» του Ντάριο Φο

Θέατρο Αλκμήνη

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βιβή Αντωνίου
Σκηνικά – Κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη
Επιμέλεια μουσικής: Σπύρος (Bokos) Μανδέλος
Επιμέλεια video: Πάνος Χριστοδούλου
Επιμέλεια αφίσας: Alber Bacami
Eπιμέλεια προγράμματος: El Volo + Βacami
Διεύθυνση Παραγωγής: Αποστόλης Κόσσυβας
Υπεύθυνος επικοινωνίας/Βοηθός Παραγωγής: Ανδρέας Ψαθάς

Εμφανίζονται (με αυτή τη σειρά):
Αδάμ Δουλγεράκης – Αστυφύλακας
Σπύρος (Bokos) Μανδέλος – Αστυνόμος Μπερτότσο
Αποστόλης Κόσσυβας – Τρελός
Αλέξανδρος Αλεξόπουλος – Αστυνόμος Πιζάνι
Κώστας Κατσαρός – Διοικητής
Κέλλυ Καζιάνη – Δημοσιογράφος

Παραγωγή:
Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε. Θεατρικών Θεαμάτων